poniedziałek, 22 lutego 2016

Historia Naamana

Naaman, wódz wojska króla syryjskiego (aramejskiego - por. inne przekłady) miał wielkie znaczenie u swego pana i doznawał względów, ponieważ przez niego Jahwe spowodował ocalenie Syryjczyków. Lecz ten człowiek - <dzielny wojownik> - był trędowaty. Podczas napadu kiedyś gromady Syryjczyków zabrały z ziemi Izraela młodą dziewczynę, którą przeznaczono do usług żonie Naamana. Ona rzekła do swojej pani: "O, gdyby pan mój udał się do proroka, który jest w Samarii! Ten by go wtedy uwolnił od trądu". Naaman więc poszedł oznajmić to swojemu panu, powtarzając słowa dziewczyny, która pochodziła z kraju Izraela. A król syryjski odpowiedział: "Wyruszaj! A ja poślę list do króla izraelskiego". Wyruszył więc, zabierając ze sobą dziesięć talentów srebra, sześć tysięcy syklów złota i dziesięć ubrań zamiennych. I przedłożył królowi izraelskiemu list o treści następującej: "Z chwilą gdy dojdzie do ciebie ten list, [wiedz], iż posyłam do ciebie Naamana, sługę mego, abyś go uwolnił od trądu". Kiedy przeczytano list królowi izraelskiemu, rozdarł swoje szaty i powiedział: "Czy ja jestem Bogiem, żebym mógł uśmiercać i ożywiać? Bo ten poleca mi uwolnić człowieka od trądu! Tylko dobrze zastanówcie się i rozważcie, czy on nie szuka zaczepki ze mną!" Lecz kiedy Elizeusz, mąż Boży, dowiedział się, iż król izraelski rozdarł swoje szaty, polecił powiedzieć królowi: "Czemu rozdarłeś szaty? Niechże on przyjdzie do mnie, a dowie się, że jest prorok w Izraelu". Więc Naaman przyjechał swymi końmi, powozem, i stanął przed drzwiami domu Elizeusza. Elizeusz zaś kazał mu przez posłańca powiedzieć: "Idź, obmyj się siedem razy w Jordanie, a ciało twoje będzie takie jak poprzednio i staniesz się czysty!" Rozgniewał się Naaman i odszedł ze słowami: "Przecież myślałem sobie: Na pewno wyjdzie, stanie, następnie wezwie imienia Boga swego, Jahwe, poruszy ręką nad miejscem [chorym] i odejmie trąd. Czyż Abana i Parpar, rzeki Damaszku, nie są lepsze od wszystkich wód Izraela? Czyż nie mogłem się w nich wykąpać i być oczyszczonym?" Pełen gniewu zawrócił, by odejść. Lecz słudzy jego przybliżyli się i przemówili do niego tymi słowami: "Mój ojcze! Gdyby prorok kazał ci spełnić coś trudnego, czy byś nie wykonał? O ileż więc bardziej, jeśli ci powiedział: Obmyj się, a będziesz czysty?" Odszedł więc Naaman i zanurzył się siedem razy w Jordanie według słowa męża Bożego, a ciało jego na powrót stało się jak ciało małego dziecka i został oczyszczony. Wtedy wrócił do męża Bożego z całym orszakiem, wszedł i stanął przed nim, mówiąc: "Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem! A teraz zechciej przyjąć dar wdzięczności od twego sługi!" On zaś od powiedział: "Na życie Jahwe, przed którego obliczem stoję — nie wezmę!" Tamten nalegał na niego, aby przyjął, lecz on odmówił. Wtedy Naaman rzekł: "Jeśli już nie [chcesz], to niechże dadzą twemu słudze tyle ziemi, ile para mułów unieść może, ponieważ odtąd twój sługa nie będzie składał ofiary całopalnej ani ofiary krwawej innym bogom, jak tylko Jahwe! To jedynie niech Jahwe przebaczy twemu słudze: kiedy pan mój wchodzi do świątyni Rimmona, aby tam oddać pokłon, opiera się na moim ramieniu - wtedy i ja muszę oddać pokłon w świątyni Rimmona, <podczas gdy on oddaje pokłon>. Tę jedynie czynność niech Jahwe przebaczy twemu słudze!" On zaś odpowiedział mu: "Idź w pokoju".
2 Król. 5,1-19 BT

To o Naamanie z tej historii w 2 Ks. Królewskiej 5 Jezus opowiadał w Łuk. 4,27: I liczni trędowaci / z chorobami skóry byli w Izraelu za czasów proroka Elizeusza i żaden z nich nie został oczyszczony, ale tylko Naaman, Syryjczyk (PD). Ten Naaman był Syryjczykiem, czyli można by powiedzieć - Arabem. W tamtych czasach islam jeszcze nie istniał, tamte narody wierzyły w Baala i tego typu bóstwa. W każdym razie Syryjczyków dobrze dzisiaj znamy - wystarczy sobie wyobrazić jednego takiego czarnowłosego Araba, który był bardzo dobrym dowódcą wojsk króla Aramu.

Ciekawa jest sama puenta tej historii: Naaman na polecenie Elizeusza miał zanurzyć się w rzece kilka razy, co brzmiało dla niego straszliwie absurdalnie. Dla nas dzisiaj - brzmi to jak czary-mary. Dla niego - bardziej pasowałoby chwycenie się lewą ręką za prawe ucho i splunięcie pomiędzy ramieniem a łokciem - może czegoś takiego Naaman oczekiwał. Dlatego też usłyszał od swoich ludzi: Gdyby prorok kazał ci zrobić coś trudnego, nie zrobiłbyś tego? Tym bardziej więc powinieneś to tutaj zrobić (2 Król. 5,13). Ciekawy tutaj jestem, czy fakt, że uzyskał takie wsparcie od swoich ludzi, nie oznacza, że jego ludzie uwierzyli wcześniej, niż sam Naaman? Mogło tak być. Choć niekoniecznie - mogli po prostu wesprzeć Naamana w jego własnych dążeniach, niekoniecznie w nie wierząc. Ale wspierali go, bo go cenili.

Tak czy siak finalnie efektem uzdrowienia stało się przyrzeczenie Naamana: ... gdyż sługa twój nie będzie już składał ofiar całopalnych ani krwawych innym bogom, jak tylko Panu (2 Król. 5,17). Jednym słowem - Naaman uwierzył. I to uwierzył nie w moc samego czarodzieja-szamana Elizeusza, ale dostrzegł w Elizeuszu moc pochodzącą od Boga, uwierzył w to, że polecenie dane przez Elizeusza pochodziło od Boga. Czyli - stosownie do mojego wniosku z postu [ZNAKI CZY CUDA] - tutaj znowu uzdrowienie nastąpiło nie dla samego uzyskania zdrowia fizycznego, ale dla uzyskania wiary człowieka w Tego, który ma moc nad wszystkimi chorobami. Dla pokazania znaku Naamanowi, że Bóg jest, istnieje.

Co jeszcze widzę w tej historii, to jeszcze jedna rzecz, jeszcze jeden wniosek: W tej jednej sprawie tylko niech Pan będzie pobłażliwy dla twego sługi, mianowicie: gdy władca mój wstępuje do świątyni Rimmona, aby tam oddać pokłon, a wspiera się na moim ramieniu, to i ja muszę oddawać pokłon w świątyni Rimmona; gdy więc ja oddaję pokłon w świątyni Rimmona, niech Pan będzie pobłażliwy dla twego sługi w tej jednej sprawie (2 Król. 5,18) - Bóg jest wyrozumiały. To, że Naaman poprosił Elizeusza o takie przyzwolenie, nie oznacza, że było to najbardziej prawidłowe rozwiązanie w tej sytuacji. Jakiś fanatyk mógłby powiedzieć, że w ogóle jego noga nie postanie więcej w świątyni Rimmona, bo on teraz wierzy w innego boga. Ale ponieważ nasz Bóg jest Bogiem miłości, Bogiem wyrozumiałym, toteż Elizeusz usłyszawszy, że Naaman po prostu opiekuje się królem Aramu, dając mu wsparcie na swoim własnym ramieniu - a jego dusza i serce są przy Bogu, a nie przy Rimmonie, przed którym klękał ów król - odpowiedział mu: Idź w pokoju!. Warto o tym pamiętać, że nasz Bóg nie jest Bogiem legalizmu, bezwzględnego prawa, ale Bogiem miłości, wyrozumiałości, dobroci, dobrego serca etc.

W kontekście więc ludzi z synagogi w Nazarecie, do których Jezus przemawiał, brzmiało to trochę jak: sorry, wy oczekujecie cudów ode mnie, ale weźcie pod uwagę, że już od dawnych czasów większą wiarę w Boga mieli ludzie spoza środowiska, które się w bliskiej znajomości z Bogiem, czy może raczej: dużej wiedzy o Bogu wychowało. Nic więc dziwnego, że się tak zbulwersowali. To jakby powiedzieć im, że są ludzie bardziej żydowscy, bardziej wybrani, niż oni sami, pochodzący z owego narodu wybranego.






Brak komentarzy:

Prześlij komentarz