Wtedy Piotr przemówił w dłuższym wywodzie: (...) Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła. A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. (...) On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo
Dzieje 10,34.37-39.42 BT
Czasem się zastanawiam - jak opowiedzieć komuś, kto o Jezusie tylko słyszał z lekcji religii, z kościoła, z kultury - czasem prawdę, czasem nie - jak opowiedzieć tej osobie o Jezusie, który żyje? Bo Jezus to nie jest tylko historia sprzed dwóch tysięcy lat, to nie jest tylko jakiś tam obiekt religijny dla fanatyków. Jezus to ktoś, kto żyje (skoro zmartwychwstał, a potem nie umarł "ponownie", to wciąż żyje - logiczny wniosek). Jak przedstawić to, co Jezus oferuje jako przyjaciel, jako ktoś wspierający? Jak przedstawić to, że Jezus jest najlepszym terapeutą od wszelkich naszych skrzywień, które nabyliśmy, a których nie potrafimy się pozbyć? Jak przedstawić to, że życie tutaj to tylko namiastka, preludium do czegoś większego, że to nie jest abstrakcja, choć brzmi jak jakaś niewyobrażalna bzdura?
Każdy, kto wierzy, ma jakieś przeżycia z Bogiem. Bóg czegoś dla niego dokonał. Jak dwa tysiące lat temu - każdy, kogo Jezus uzdrowił, miał swoją własną historię. Każdy, komu Jezus przebaczył, miał swoją własną historię. Tak samo jest i dzisiaj - każdy z nas, który doświadczył przemiany w bycie lepszym człowiekiem, ma swoją własną historię o Nim. O niepokojach, o lękach, o modlitwach, o przerażeniu, a na końcu - o całkowitym spokoju duszy, o osiągniętym rozwiązaniu.
Tak więc myślę, że to, co jest naszą ewangelią do opowiadania, do przekazywania innym, to nasze własne przeżycia, nasza własna droga, nasze własne spotkanie z Nim. Nasza własna Dobra Nowina.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz