Apokalipsa, 11. - Miecz obosieczny, obustronny

I odwróciłem się, aby widzieć głos, który rozmawiał ze mną, i odwróciwszy się zobaczyłem siedem złotych świeczników, a pośrodku tych siedmiu świeczników - kogoś podobnego do Syna Człowieczego odzianego w szatę sięgającą stóp, i przepasanego na piersiach pasem złotym. Jego głowa i włosy były jak biała wełna, albo jak śnieg, a oczy jak płomień ognia. Jego stopy - jak roztopiony mosiądz, rozżarzony w piecu, a Jego głos - jak szum wielu wód. W swojej prawej dłoni miał siedem gwiazd, a z Jego ust wychodził ostry miecz obosieczny¹, a Jego twarz jaśniała jak słońce w pełnej mocy.
Obj. 1,12-16 PD

1 - Nie wiem, czy to, co widział Jan, to faktycznie był ten miecz wychodzący z ust, czy może po prostu tak się wyraził, stosując porównanie znane mu z innych pism, uważanych przez niego za kanon Słowa Bożego, czy może Duch, pod którego wpływem się znalazł, celowo pokazywał mu takie obrazy, żeby opisując je, wyglądało jakby Jan używał non-stop metafor. W każdym razie porównanie do miecza obosiecznego pojawia się kilka razy, niemal za każdym razem w kontekście tego, jaki on jest ostry. Hebr. 4,12 mówi nawet, że Słowo Boga jest nawet ostrzejsze, niż ten miecz. Czyli - tak mi przychodzi do głowy - widzę to jako zapowiedź tego, że to, co będzie mówił Jezus dalej, że cała ta Ewangelia samego Jezusa, to będą słowa ostre, przeszywające do szpiku kości, jak jakiś zastrzyk - wbity głęboko, ale żeby nas ratować.

A co to jest właściwie ten miecz obosieczny? Pisałem już o tym kiedyś na tym blogu - w odróżnieniu od noży, którymi zazwyczaj się posługujemy, a które tną tylko jedną stroną, miecz obosieczny ma ostrza po obu stronach. Typowy miecz polskiego rycerza, jaki nosimy w wyobraźni, to właśnie miecz obosieczny. Wygląda jak taki duży sztylet.

[dalej]
[do początku]