- Orędownik/Opiekun - Jan 14,26: Obrońca zaś Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem (BP); Jan 15,26: Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie (BT); Jan 16,7: Lecz ja mówię wam prawdę: Pożyteczniej jest dla was, abym odszedł. Jeśli bowiem nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, a jeśli odejdę, poślę go do was (BGU); nawiasem - wszędzie tam jest użyte to samo słowo*, które użyte zostało w odniesieniu do Jezusa w 1 Liście Jana 2,1: mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego (BGU);
- Duch Święty również obecny był przy stwarzaniu świata - Rodz. 1,1-2: Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. A ziemia była niekształtowna i próżna, i ciemność była nad przepaścią, a Duch Boży unaszał się nad wodami (BG);
- jest nazywany Duchem Bożym - patrz tekst powyżej, z Rodz. 1,1-2 - oraz Duchem Chrystusa - 1 Piotra 1,10-11: Zbawienie to było przedmiotem rozważań i dociekań proroków, którzy mówili z natchnienia Bożego o łasce dla was [przewidzianej], badając, na kogo i na jaki czas wskazywał działający w nich Duch Chrystusa, naprzód świadcząc o cierpieniach Chrystusa i o uwielbieniach, jakie po nich nastąpią (BP).
Jest też wiele tekstów, które pokazują, że Duch Święty ma cechy takie same, jak pozostałe osobowości bóstwa, np.
- daje życie - Rzym. 8,11: A jeśli mieszka w was Duch Tego, który dokonał zmartwychwstania Jezusa, to Ten sam, który dokonał zmartwychwstania Chrystusa, ożywi również wasze śmiertelne ciała dzięki swemu Duchowi, który zamieszkuje w was (BP);
- może przebywać w każdym miejscu - Ps. 139,7-8: Gdzież będę mógł ujść przed duchem Twoim, dokądże uciec przed Twoim obliczem? Jeśli wstąpię na niebiosa - tam jesteś, jeśli spocznę w otchłani - Tyś też tam (BP);
- jest wszystkowiedzący - 1 Kor. 2,10-11: Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch bowiem wszystko przenika, nawet głębię samego Boga. Kto spośród ludzi wie, co jest w człowieku, jeśli nie duch człowieka, który w nim jest? Podobnie i tego, co w Bogu jest, nikt nie zna, oprócz Ducha Bożego (BP);
- może objawić/odkryć/przedstawić przyszłość - Łuk. 2,26: Duch Święty objawił mu, że nie umrze, zanim nie zobaczy Mesjasza Pańskiego (BP).
Duch Święty nie jest TYLKO "mocą" Boga, "siłą" Boga. Jest całkiem jasne, że jest On wymieniony zupełnie odrębnie albo dodatkowo - w jednym rzędzie z mocą Boga, stąd nie można powiedzieć, że Duch jest tym samym, co moc Boga (Dzieje 10,38: Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą - BT). Duch Święty MA moc, ale MIEĆ moc jest zupełnie czymś innym, niż BYĆ mocą (Rzym. 15,13: A Bóg, [dawca] nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję - BT; 1 Kor. 2,4: A moja mowa i moje głoszenie nie opierały się na powabnych słowach ludzkiej mądrości, ale na ukazywaniu Ducha i mocy - BGU).
Jest wiele tekstów, które jasno pokazują, że Duch Święty jest taką samą osobą, jak Jezus czy Ojciec. Wcześniej napisałem, że jest On nazywany Opiekunem. Podążając za tą myślą możemy zauważyć, że:
- w odniesieniu do Niego zawsze używany jest zaimek "on", nie "ten"** - Jan 16,13: Lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy... (BW); Ef. 1,13-14: ... zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego - Obietnicy. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa... (BP);
- Duch Święty odnosi się do siebie samego jak do osoby, używając "mnie" - Dzieje 13,2: Gdy pełnili służbę Pańską, powiedział Duch Święty: "Wyznaczcie mi Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem" (BP);
- jako osoba, Duch Święty również ma uczucia, może być więc zraniony lub podbudowany - Iz. 63,10: Oni wszakże się buntowali i zasmucali świętego Ducha Jego (BP); Ef. 4,30: I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego (BT) - nie można zasmucić "mocy" albo "natchnienia", tylko osoba, istota o ludzkich uczuciach może być zasmucona;
- Duch Święty posiada intelekt - 1 Kor. 2,11: Tak samo kim jest Bóg, nikt nie poznał, tylko Duch Boży (BW);
- posiada wolę - Rzym. 8,27: Duch przecież zgodnie z wolą Bożą wstawia się za świętymi (BP); 1 Kor. 12,11: Wszystkie te dary są dziełem jednego i tego samego Ducha, który je rozdziela, tak jak chce (BP);
- podejmuje decyzje, postanowienia - Dzieje 15,28: Uznał bowiem Duch Święty za słuszne, i my też, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne (BGU) - żadna "moc" czy inne zjawisko nie może podejmować decyzji, tylko istota o cechach ludzkich;
- Duch Święty przemawia - Jan 16,13: Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, (...) nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko... (BT); Dzieje 8,29: A Duch powiedział do Filipa: Podejdź i przyłącz się do tego wozu (BGU); Dzieje 13,2: Gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty... (BT);
- okazuje miłość - Rzym. 15,13: A Bóg, [dawca] nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję (BT) - to wszystko to cechy miłości;
- potrafi przekonywać - Jan 16,8: On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie.
Rzym. 8,26-27 jest w tym zestawieniu interesującym tekstem: Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, [wie], że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą (BT). Ten tekst mówi nam, że Duch Święty wspiera za nami przed Bogiem to, czego nie jesteśmy w stanie wyrazić słowami, co nie mieści się w naszych słowach.
Jeśli więc, jak mówią niektórzy, Duch Święty jest tylko częścią Boga Ojca, mianowicie tylko Jego mocą, siłą (czy też: wyrażeniem tej mocy, siły), powyższy tekst staje się bez sensu, bo wtedy mówiłby on o tym, że Bóg Ojciec wspiera nas w modlitwach przed samym sobą. Tym, o czym ten tekst rzeczywiście mówi i co nadaje mu sens, jest to, że osoba Boga-Ducha Świętego wstawia się przed osobą Bogiem-Ojcem. Bóg nie modli się czy nie wstawia sam do siebie.
Innym, wyjaśniającym tę kwestię tekstem, jest Jan 14,16-17: A Ja poproszę Ojca, i da wam innego obrońcę, aby był z wami na zawsze, Ducha prawdy... (BP). Zauważ tę dynamikę w tym tekście: Bóg-Syn mówi, że będzie prosił Boga-Ojca, żeby wysłał Boga-Ducha Świętego. Jeśli Bóg byłby tylko jedną osobą, ten tekst byłby pozbawiony sensu i dezorientujący.
* - Wg przekładu interlinearnego we wszystkich powyższych tekstach faktycznie użyte jest to samo słowo. Polskie przekłady tłumaczą je jako "obrońca", "pocieszyciel", "orędownik", "rzecznik". Interlinearny dodaje określenie: "opiekun". Źródło: http://biblia.oblubienica.eu/wystepowanie/word/id/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82 i http://biblia.oblubienica.eu/wystepowanie/word/id/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%BF%CE%BD.
** - W gramatyce norweskiej (oryginalnym języku tego artykułu) zaimka "on" używa się tylko względem ludzi. Samochód, kwiat, pies - w odniesieniu do nich już nie mówi się "on", ale "ten". Chyba że nie jest to jakiś tam pies, ale nasz Reksio, członek rodziny - wówczas zyskuje on miano "on". Gramatyka polska nie oddaje tej różnicy tak drastycznie. Jak to się ma do gramatyki greckiej - nie mam pojęcia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz